BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Τα όνειρα μου άγρια άλογα


Όταν ξεκινήσεις να πραγματοποιήσεις ένα όνειρο να θυμάσαι ότι, κάθε εμπόδιο που θα συναντήσεις είναι καλό... Άν δεν συναντήσεις κανένα, θα δεις πως έπαψες ν' αγωνίζεσαι για το όνειρο σου. Θυμήσου τα όνειρα, βγαίνουν αληθινά μόνο αν εσύ το θες πραγματικά!

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Θα σε ξεγελάσω ξωτικό...






Να κλείνεις λέει τα αφτιά με τα χέρια να μην ακούς τους ήχους που χτυπάνε με μανία στο κεφάλι σου.
Να τρέχεις να κρυφτείς μέσα σου να μην σε βρίσκει κανείς. Για το πολύ σου, για το λίγο σου, για το όλον σου; Για το τίποτα σου...
Και να επικρατεί μια τέτοια ησυχία που να μην αντέχεται. Και τα λόγια να χάνουν κάθε νόημα που θα μπορούσαν να έχουν.
Να’ναι νύχτα, να’ναι μέρα, μα να μην έχει σημασία.
Αν κάνει κρύο ή ζέστη, αν βρέχει ή έχει μια πανέμορφη λιακάδα να σουλατσάρει πάνω στα πεζοδρόμια.
Και τίποτα να μην έχει αλλάξει την επομένη. Ολα να κινούνται στους ίδιους γνώριμους ρυθμούς. Ο περιπτεράς να ανοίγει στην ώρα του, τα λεωφορεία να είναι όπως πάντα γεμάτα κόσμο στιβαγμένο, ο ήλιος να ανεβαίνει και να κατεβαίνει, μαζί του και όλα όσα γύρω σου κινούνται με ταχύτητα.
Και να βλέπεις αυτές τις κινήσεις σαν σε όραμα . Λες και δεν είσαι εσύ μέσα, αλλά κάποιος άλλος. Εσύ να είσαι ένας απλός θεατής.
Σε μία ταινία που διάλεξαν άλλοι για σένα, ή διάλεξες εσύ για άλλους.
Θα ξεχάσουμε όλα όσα είναι πινέζες μπιγμένες στην μνήμη. Θα ξεχάσουμε ώρες μέρες, μήνες, χρόνια. Θα ξεχάσουμε αγάπες που μας δόθηκαν ή δώσαμε εμείς. Και θα πορευτούμε στο αύριο.
Ιαχές θα ακούς στο διάβα σου από αγαπημένο στόμα. Να σε πυρπολούν. Να ανάβουν πυρκαγιές και να μην σβήνουν.
Κι ο φόβος σου μια κάνη, στα χέρια ενός εκπαιδευμένου σκοπευτή. Να έρχεται καταπάνω σου μ'ασύληπτη ταχύτητα.
Και να τρυπάει κι άλλο την ψυχή. Να βγαίνουν ποταμοί να μην προφταίνεις να τους κολυμπήσεις.

Μερικές φορές, δεν σταματά να μιλά μόνο το στόμα, μα και τα δάχτυλα. Πάνω στο πληκτρολόγιο.

Κατάλαβες ξωτικό τώρα; Κι αν θες το όνειρο μου για το σπίτι να μου κλέψεις , θα σου κρυφτώ για να σε ξεγελάσω...

Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Είμαι καλά!!!!!!!!!!!!!!!!!!






Όμορφα και άσχημα πράγματα μου συμβαίνουν καθημερινά και είμαι χαρούμενη γι αυτό. Τόσο για τα μεν όσο και για τα δε. Είναι που μου υπενθυμίζουν ότι είμαι ζωντανή, δεν φυτοζωώ. επιμένω να είμαι διαφορετική και να σκέφτομαι με τον δικό μου μοναδικό τρόπο.
Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που χαίρονται για την τρέλα που κουβαλάνε και την έχουν κάνει λάβαρο και όπλο για να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα.

Γιατί τελικά οι "ανισόρροποι" όπως μας λέω εγώ δεν τελειώνουν στο στενό φιλικό μου κύκλο. Υπάρχουν και άλλοι, πολλοί και πραγματικά αισθάνομαι περήφανη!
Τόσο για εκείνους όσο και για μένα.

Και για μια ακόμη φορά ζω το απόλυτο σουρεάλ σκηνικό.
Eίναι Σάββατο βράδυ και είμαι σπίτι νομίζοντας ότι θα χαλαρώσω και θα ξεκουραστώ χαζεύοντας τηλεόραση και μιλώντας στο τηλέφωνο ,ακούω αυτοκίνητο να έρχεται με μουσική υπόκρουση: "Πες μου αν έχεις κρυφό δεσμό, εκεί που τρέχεις θα βρεις γκρεμό, τι θα μου πεις για το σημάδι στο λαιμό";;;
Και το κουδούνι μου χτυπάει πάνω που είμαι έτοιμη να κοιμηθώ να’ σου η Άννα , Τι να πω η γυναίκα;;;; Ok!!!!!!

Tσακώθηκε με τον άντρα της ,πήρε την Αγγελική τηλέφωνο να έρθει και αυτή και σε λιγότερο από μια ώρα ήρθαν όλες και οι 6 ,τραβώντας με να βγούμε αλλά that was not an option!
Άνοιξαν λοιπόν τα σπάνια μπουκάλια με κρασί από την συλλογή μου ,πίνοντας και ακούγοντας μουσικούλα τα λέγαμε ως τις 4 το πρωί .Τις αγαπάω τις παλαβές .έφυγαν και η Άννα έμεινε, λέμε λοιπόν να κοιμηθούμε κάποια στιγμή αλλά ή Κόριν από επάνω έιχε αντίθετη άποψη ήταν απασχόλημενη με έναν νέο έρωτα όπου για ακόμα 1ώρα μείναμε ξύπνιες να γελάμε στο κρεβάτι με υπόκρουση τους αναστεναγμούς της Κορίνας.

Την ώρα λοιπόν που πάω να φρικάρω γιατί ταράζομαι που έχω τόσο πολύ ελεύθερο χρόνο και δεν μπορώ να μένω μόνη μου, το ξανασκέφτομαι και λέω, "Μια χαρά είσαι κοπελιά, έχεις φίλους, έχεις την τρέλα σου, έχεις μια υπέροχη δουλειά , και όλα θα πάνε καλά! Και ας αργήσει λίγο ο πρίγκιπας μου , δεν πειράζει, έτσι και αλλιώς το λέει και ο θυμόσοφος λαός: Το καλό πράγμα αργεί να γίνει"!

Γιατί να κάτσεις να ασχοληθείς με ανούσια πράγματα, ενώ τόσο εύκολα μπορείς να μεγαλουργήσεις αν αφεθείς παρά μονάχα στη ζωή. Να την αφήσεις να σε οδηγήσει όπου τύχει. Χωρίς προγράμματα.
Γι' αυτό αναρωτιέμαι. Αξίζει τελικά να έχω μια συγκεκριμένη πορεία ζωής, συγκεκριμένους στόχους και όνειρα ή μήπως αν ελευθερώσω τους ορίζοντές μου καταφέρω τελικά να ζήσω όπως ταιριάζει σε μένα και όχι όπως ταιριάζει σ' αυτούς που με περιβάλλουν.;
Τα σκέφτομαι, τα ξανασκέφτομαι. Κοντεύω να εκραγώ. Όμως τίποτα δεν αλλάζει.

Εύκολα τα σκέφτομαι, δύσκολα, όμως, μπορώ να τα κάνω πραγματικότητα.
Εδώ παρουσιάζεται άλλο ένα πρόβλημα. Πώς μπορείς να αντλήσεις όλη τη δύναμη της θέλησής σου για να αποκτήσεις αυτό που ποθείς;

Μπορείς να υποστείς τις συνέπειες των αποφάσεών σου και να ανεχθείς τις απαιτούμενες θυσίες; Και αν ναι, για πόσον καιρό;
Άραγε, θα μπορέσουμε ποτέ να ακολουθήσουμε τις απόλυτα αληθινές μας επιθυμίες, αυτές που μερικές φορές ξεχειλίζουν απ' τα απέραντα βάθη της ψυχής μας ή θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε πλαστά όνειρα και αποπροσανατολισμένες ανάγκες.

Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω πως τα όνειρά όλων μας είναι πανομοιότυπα.
Άλλα ξεκίνησα να γράφω και τελικά αλλού κατέληξα.
Προφανώς το ηφαίστειο που βρίσκεται μέσα μου δεν άντεξε άλλο και εξερράγη.

Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

Προσευχή


Μεγαλοδύναμε Κύριε,

Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω κάποιον που ρίζωσε στην καρδιά μου και στη σκέψη μου , όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον σκέφτομαι και τον νοιάζομαι δεν γίνεται να κάνω αλλιώς. Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:

Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω, να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει, να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό, και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου, να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι, να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.
Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.
Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.
Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.
Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.
Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου, από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.
Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον. Απλά και αληθινά.
Απλά και ήσυχα. Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2009

Έχω ένα τσίρκο μαγικό μες στο μυαλό μου.


Κύκλοι, σπειροειδή σχήματα σε απαστράπτουσες εκρήξεις, ρυθμικές κινήσεις σε αγριεμένες μουσικές, βάραθρα , κύματα , πολυεδρικά σχήματα που γυρίζουν ασταμάτητα, ακροβάτες έρπωνται στο πόδι μου , δύνες, θηριοδαμαστές διασχίζουν τη φλέβα του λαιμού μου, συνδιασμοί χρωμάτων ανατινάζονται, γεμίζει το δωμάτιο υγρές σκέψεις, κυλούν στους τοίχους, φτιάχνουν σουρεαλιστικά σχέδια, ρέουν από τη στέγη, ξεκολλά το ταβάνι, στριφογυρίζουν τα γαλαξιακά νεφελώματα και η σελήνη έρχεται καταπάνω μου σε εκτινασώμενα κομμάτια, το είναι μου αποβάλεται λες κι είναι ξένο σώμα, ασελγώ πάνω στο φόβο μου, άγριοι άνεμοι σέρνονται, θρύψαλα, σπασμένες χορδές, σιωπές ηλεκτροφόρα καλώδια, φωσφορούχοι ωκεανοί, νυστάζω, αναίσθητες λέξεις , φλεγόμενοι χορευτές στη χαράδρα της πλάτης , βρυχάται η ψυχή , ξεχύνεται πυροτέχνημα , διαμελίζεται σε χιλιάδες εκρήξεις, με ιλιγγιώδη ταχύτητα πέφτει πάνω μου, γίνομαι παρανάλωμα.

Έχω πάρει φόρα, τρέχω, διακτινίζομαι, ανοίγω τα χέρια, κυλάω, γκρεμίζομαι μέσα μου.

Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009

Θα είμαι δίπλα σου


Φωτιά αρπάζει το φυτίλι μου μέσα στην καρφωμένη Σου παλάμη, μα δεν πονά, χέρια ζεσταίνω. Και καθώς στάζει η κέρινη υπαρξή μου, τρεις Σε αρνούμαι σιωπηλά και τρεις Σε ψάχνω. Τα δάχτυλα βάζω στην τρύπα του μυαλού μου και πιστεύω. Μια τρίλια έχω για παρέα στο ταξίδι μου, μα Εσύ συγχώρα αν μπορείς. Πολλά έρχονται ακόμα κι αν δεν έρχονται ποτέ κι ακόμα τόσα φεύγουν, χωρίς να έχουν φύγει.
Losing my religion
(I thought that I heard You laughing)

Διαλέγω άνεμος


Θα ξανασυναντηθούμε Ανατολή;

Γιατί ο καθένας είναι ελεύθερος να γίνει αυτό που θέλει. Πουλί, φύλλο, δάκρυ, άνεμος, ομίχλη, έρωτας, αστέρι, Θεός . Ενδόμυχα έστω, Άνεμος. Κι ας νομίζεις εσύ ότι βλέπεις κόκκινα μπαλόνια δεμένα στον καρπό μήπως και φύγουν... Δεν με φοβίζει ο χρόνος. Τα θέλω μου φοβάμαι μη γεράσουν.
Έκτακτο ιατρικό ανακοινωθέν : Σε νοιάζομαι.To άλλο μισό το έχω. Το άλλο ολόκληρο θέλω. Απολογούμαι μόνο στον ραγισμένο βράχο τέρμα αριστερά όπως κοιτάς την θάλασσα. Για βιογραφικό σημείωμα, πεντάγραμμα του Σούμπερτ. Τι άλλο θες να ξέρεις για μένα; Συμπληρώνω: Ροκ είναι τα "μη φοβάσαι" που σου χαρίζουν αυτοί που σε φοβίζουν περισσότερο. Νύχτα στο τρένο, με την ηχογραφημένη φωνή να με σκουντά να κατέβω στην μαγνητοσκοπημένη μου πόλη. Να θυμηθώ να ονειρευτώ με τα μάτια ανοιχτά. Τικ (μπορείς; )
Τακ( αντέχω ;) Αντέχω.

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

Σημειώσεις για εξωγήινους


η ματαιότητα του κόσμου είναι βασανιστικότερη απο ότι για άλλους. Η ανάγκη για αλήθεια, είναι το ίδιο απαραίτητη όσο και το οξυγόνο για τη λειτουργία της αναπνοής.

Για μερικούς ανθρώπους, τα γέλια στα μπαράκια, οι όμορφοι άντρες, τα ζευγαράκια στους δρόμους...δεν αποτελούν κομματάκια του παζλ που στο τέλος σχηματίζει ένα βαθύ λυτρωτικό εσωτερικό χαμόγελο.Παρατηρούν και αφήνουν τα πράγματα να υπάρχουν.

Ενώ οι ίδιοι αισθάνονται τη μεγαλειότητα της ταπεινότητας τους να οδηγεί στη μοναδική δυνατή σκέψη του "Αύριο θα είναι καλύτερα, αύριο πάντα είναι καλύτερα". Η παρηγορία του τίποτα δεν ήταν ποτέ εύκολη υπόθεση. Μιας και το τίποτα όλο έβγαινε νικητής στη μάχη με τα πάντα. Και έτσι λοιπόν οι άνθρωποι άπραγοι καταφέρνουν ή όχι, να κοιμηθούν μέχρι το αύριο. Τότε που ο πρωινός παγκόσμιος ήλιος, το φως, μεταφέρουν σιωπηλά το πιό ηχηρό μήνυμα. Πως ό,τι και να συμβαίνει ο χρόνος θα κυλά, ο ήλιος θα βασιλεύει κι όλα θα περνούν..με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Τίποτα δε μένει στάσιμο στη φύση. Κι ο άνθρωπος είναι φύση. Για αυτο...ας μην υποφέρει τόσο κανείς 'εξωγήινος'.

Γιατί ναί, υπάρχει η ανάγκη της επαφής με την διαύγεια και την αλήθεια. Αλλά αυτή δεν αντέχεται, η μάχη είναι εξ αρχής άνιση και δεν είναι δειλία αλλά θάρρος..συνειδητά να παύουμε έστω κάποιες φορές...να σκεφτόμαστε... και να βρίσκουμε λίγο πιο πρίν..ανάπαυση και διάλειμμα σε στιγμές, σε άλλους ανθρώπους. Όχι γιατί τρελαθήκαμε ή γιατί γίναμε ίδιοι, αλλά γιατί ο ήλιος και η αυγή έτσι το θέλησαν.

Ο πλανήτης του μικρού Πρίγκιπα...




Σήμερα διάβασα μια έκθεση ενός οκτάχρονου αγοριού και αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να σταλεί σ' αυτούς που κάνουν τους σπουδαίους,γεμίζοντας μας με υποσχέσεις....Θα μπορούσε να αγγίξει την ψυχή τους; Αν δεν μπορούν να το κάνουν τα λογια ενός παιδιού...τότε σίγουρα δεν μπόρει κανείς.....




«....Η μαμά λέει πως είμαι τ'αστέρι της.Δεν είναι εύκολο όμως να τριγυρίσω στον ουρανό,όπως θα ταίριαζε,και πρέπει να μου βρεί εδώ,στη γη, χώρο για να φωτίσω... Στεναχωριέται πολύ,γιατί το σπίτι μας δεν έχει αυλή κι εγώ το λουλουδάκι της δεν βρίσκω χώμα για ν'ανθίσω...έτσι λέει. Κι εγώ που την αγαπώ πολύ και δεν θέλω να την βλέπω θλιμμένη αραδιάζω ''τα καλά μου'' ψέματα...πως μ'αρέσει πολύ το παιχνίδι στους καναπέδες του σαλονιού και στο στενό μας μπαλκόνι...πως το χώμα μου βρωμίζει τα χέρια και το μισώ....και άλλα τέτοια... Ένα απο τα καλά ψέματα που της έχω πεί είναι κι αυτό της παιδικής χαράς: Ένα απόγευμα στο πάρκο, την άκουσα να λέει χαμηλόφωνα στην φίλη της,πως αυτή η παιδική χαρά μοιάζει περισσότερο με παιδική θλίψη.Οι κούνιες κάνουν απαίσιο ήχο,το χαλίκι είναι απαράδεκτο και οι τσιμεντένιες βάσεις των παιχνιδιών είναι μόνιμος κίνδυνος....τέτοια έλεγε η μαμά και η φίλη της λες και ήτανε βαλτή άρχισε να της λέει για μια παιδική χαρά που είδε κάπου μακριά....Με γρασίδι και ξύλινες ασφαλείς κατασκευές,με πολλά χρώματα,αμμοδόχους,παιχνίδια,ατέλειωτα παιχνίδια μέσα σε δέντρα και λουλούδια...Ταίριαζαν τόσο πολύ τα παιδιά στο χώρο αυτό!!!


Υπάρχει στ'αλήθεια τέτοιος χώρος; Πόσο θα 'θελα να έχουμε κι εμείς εδώ για να παίζουμε χωρίς φόβο!Τότε κοίταξα την μαμά,πρώτη φορα την είδα να ζηλεύει,είχε το ίδιο ύφος με μένα,σαν κάπως να μίκρυναν τα μάτια της... Ακουγόταν υπέροχα αυτά που έλεγε η κυρία φίλη,αλλά η μαμά μου έγινε δυστυχισμένη...''Αυτή που είμαστε τώρα είναι η ωραιότερη παιδική χαρά'',δήλωσα,όχι και τόσο πειστικά μάλλον.Σε μια τελευταία προσπάθεια να σώσω την κατάσταση,παραπονέθηκα οτι πονάει η κοιλίτσα μου...πολύ!!


Φύγαμε βιαστικά και το θέμα ξεχάστηκε.Την αγαπώ πολύ την μαμά μου..απο δω...και μέχρι τον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα...


Όταν μεγαλώσω θα γίνει το κορίτσι μου.Κι αν συναντήσω τον δήμαρχο καμιά μέρα,θα του πω το παραπονο μου.Μπορεί να κάνει και τις δυο μας χαρούμενες.Γιατί η μαμά κι εγώ ''πάμε πακέτο'',έτσι λέει...Πολλές φορές η μαμά με φωνάζει ''χαρά'' της...Χωρίς το ''παιδική'' ακούγεται αλλιώς...Δεν φέρνει λύπη!...»"

Είμαστε ακόμα άνθρωποι ή το ξεχάσαμε;


"Σήμερα, το 77% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με το 25% του παγκόσμιου πλούτου.Στις ΗΠΑ ο αριθμός των πεινασμένων έφτασε από τα 20 εκατομμύρια ανθρώπους που ήταν το 1985, στα 30 εκατομμύρια το 1995. Μέσα στο ίδιο αυτό διάστημα που μεσουράνησαν και μεσουρανούν οι Ρίγκαν και Κλίντον...

Σήμερα, το 77% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει με το 25% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ μια χούφτα, που δεν ξεπερνά το 23% του παγκόσμιου πληθυσμού, καρπώνεται το 75% του παγκόσμιου πλούτου... 300 Κροίσοι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, κατέχουν το 50% του παγκόσμιου πλούτου!!!Δύο εκθέσεις ισάριθμων διεθνών οργανισμών, του ΟΗΕ για την ανθρώπινη ανάπτυξη, και της UNISEF για την πρόοδο των εθνών το 1999, που δόθηκαν στη δημοσιότητα με διαφορά λίγων ημερών μέσα στον Ιούλη, διαπιστώνουν με αριθμούς αυτό που βιώνει καθημερινά η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων του πλανήτη: Τη φτώχεια, την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση, που αυξάνονται με αλματώδεις ρυθμούς χρόνο με το χρόνο. Βέβαια, και οι δύο οργανισμοί δεν τολμούν στα συμπεράσματά τους να απαντήσουν στο εύλογο ερώτημα:

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Αντίθετα, περιπλέκουν τα πράγματα κρυμμένοι πίσω από λέξεις, όπως παγκοσμιοποίηση και περιθωριοποίηση, με αποτέλεσμα και οι προτάσεις τους για την επίλυση αυτής της κατάστασης να αποδίδονται με... σαφέστατες δηλώσεις του τύπου επαναδιαμόρφωση των πολιτικών και θεσμικών δομών.

Αυτό συμβαίνει, όχι γιατί οι συντάκτες των εκθέσεων δεν γνωρίζουν την αιτία αυτής της κατάστασης, αλλά ακριβώς επειδή πληρώνονται για να την προστατεύσουν από την έκθεσή της στα μάτια των εργαζομένων, να τους αποπροσανατολίσουν, προβάλλοντας υποκριτικά λύσεις, στα πλαίσια του συστήματος που αναπαράγουν τη συγκεκριμένη πραγματικότητα σε μεγαλύτερες διαστάσεις, χωρίς καν να θίγουν την ουσία και το χαρακτήρα της.

Αρέσει στους εκσυγχρονιστές αυτού του πλανήτη να παίζουν με τους αριθμούς και με τα νεύρα των ανθρώπων!

Το κάνουν, όμως, όχι για να μας στείλουν στον ψυχολόγο μας αλλά για να καταφέρουν να κρύψουν τη δυστυχία των εργαζομένων πίσω από την ευημερία των αριθμών.

Τον Οκτώβρη του 1997, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα για την Εξάλειψη της Φτώχειας, η UNISEF άφησε τους πάντες άφωνους με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε.Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία (Ριζοσπάστης - 15/10/΄97): * Περίπου 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πλήττονται από την φτώχεια, ενώ εξ αυτών τα 650.000.000 είναι παιδιά! * Στις αναπτυσσόμενες χώρες το 1/3 των παιδιών κάτω των 5 ετών, δηλαδή 200.000.000 παιδιά, υποφέρουν από υποσιτισμό. Αποτέλεσμα: Ο υποσιτισμός είναι η αιτία που οδηγεί στο θάνατο 12.000.000 παιδιά ετησίως!

* Περίπου 250.000.000 παιδιά σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από έλλειψη βιταμίνης Α με αποτέλεσμα, ετησίως, περίπου 250.000 παιδιά να τυφλώνονται.* Ενας αριθμός που ξεπερνά τα 5.700.000 ανθρώπους έχουν γεννηθεί με κρετινισμό, επειδή οι μητέρες τους, έπασχαν από έλλειψη ιωδίου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Στην πρόσφατη, δε, συνέλευση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εργασίας, στη Γενεύη, δόθηκε το ακόλουθο στοιχείο: Περισσότερο από 250.000.000 είναι τα παιδιά ηλικίας 5 έως 14 ετών (!) που εργάζονται σήμερα στις αναπτυσσόμενες χώρες του πλανήτη, ενώ από αυτά τα 60.000.000 εργάζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Επισιτισμού, η UNISEF έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία που σοκάρουν. Τα στοιχεία αυτά πιστοποιούν ότι στον κόσμο της περίφημης παγκοσμιοποίησης, ΄κάθε (1) λεπτό της ώρας πεθαίνουν από την πείνα 12 νήπια... Σύμφωνα λοιπόν με τη UNISEF και την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας, η αντιμετώπιση των βασικών διατροφικών αναγκών, ισοδυναμεί με την κατ΄ ελάχιστον κατανάλωση 2.200 θερμίδων ημερησίως από τον άνθρωπο.

Για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο κάτι τέτοιο μοιάζει με άπιαστο όνειρο. Και αυτό γιατί στις χώρες πέραν εκείνων που είναι ανεπτυγμένες βιομηχανικά, δηλαδή σε εκείνες τις χώρες που ζουν πάνω από 500 εκατομμύρια άνθρωποι, μετά βίας καταφέρνουν οι πληθυσμοί να τρέφονται με μόλις 2.000 θερμίδες ημερησίως. Μερικά νούμερα είναι συγκλονιστικά:* Στο Ιράκ, από τα 650.000 παιδιά που εξέτασαν τον περασμένο Αύγουστο οι υπηρεσίες της UNISEF τα 250.000 παιδιά ήταν υποσιτισμένα. Στην ίδια χώρα, το εμπάργκο που έχουν επιβάλει οι ιμπεριαλιστές, οδηγεί στο θάνατο 7.000 ανθρώπους κάθε μήνα (!). * Στη Ρουάντα υπολογίζεται ότι από τα 394.000 παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στο 1997, τα 73.000 θα πεθάνουν από την πείνα πριν γίνουν 5 χρόνων.* Στο Σουδάν η παιδική θνησιμότητα είναι 13 φορές μεγαλύτερη από το διεθνή μέσο όρο.Ενας πλανήτης δέσμιος των καπιταλιστών. * * *

Η έκθεση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα που δημοσιεύθηκε στον Τύπο την 1η Οκτώβρη 1998 και η οποία αφορά μια μόνο χώρα, το Σουδάν, περιέχει στοιχεία που κόβουν την ανάσα: στο νότιο τμήμα της χώρας - λένε - αναφέρονται καθημερινά 120 θάνατοι εξαιτίας της πείνας. Ο καθημερινός δείκτης θνησιμότητας είναι δέκα φορές μεγαλύτερος από το όριο εκείνο, που, σύμφωνα με τα διεθνή στάνταρ, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Ας σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα διεθνή επίπεδα ανθρωπιστικής βοήθειας, επείγουσα κατάσταση συνίσταται όταν σημειώνονται 2 θάνατοι ανά 10.000 κατοίκους. Ομως στην πόλη Μαπέλ του Σουδάν, ο καθημερινός δείκτης θνησιμότητας ήταν το περσινό καλοκαίρι 16 θάνατοι ανά 10.000 κατοίκους, ενώ οι εκτιμήσεις για το σύνολο της χώρας προέβλεπαν ότι θα εξακολουθούσαν να πεθαίνουν 4 - 12 άνθρωποι ανά 10.000 Σουδανούς... Στην ίδια επίσης έκθεση σημειωνόταν ότι πολλά από τα παιδιά ζυγίζουν λιγότερο από το 60% του βάρους που αντιστοιχεί στο ύψος τους. Το 34% των παιδιών κάτω των 5 ετών είναι υποσιτισμένα, ενώ το ένα παιδάκι από τα 5 αποτελεί οξύ περιστατικό υποσιτισμού. Υπολογιζόταν, δε, ότι ο εν κινδύνω πληθυσμός της χώρας που έχει ανάγκη ανθρωπιστικής βοήθειας ξεπερνά τα 2,6 εκατομμύρια (Ελευθεροτυπία - 1/10/΄98).

Πάντως, σε αυτή τη χώρα, μπορεί να μη φτάνει βοήθεια, αλλά φτάνουν οι βόμβες του ιμπεριαλισμού! Αυτή τη χώρα, το Σουδάν, βρήκε να βομβαρδίσει ο Κλίντον, απροειδοποίητα και στο όνομα της... καταπολέμησης της τρομοκρατίας, πέρσι το καλοκαίρι... Η έρευνα της Διεθνούς Οργάνωσης Καταναλωτών που δόθηκε στη δημοσιότητα το Μάρτη του 1998 δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού. Χαρακτηριστική είναι η ακόλουθη παράγραφος της έκθεσης που συντάχθηκε από την οργάνωση: Κάτω από συνθήκες φτώχειας ζουν 1,3 δισεκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο. Γι΄ αυτούς το να πιουν ένα ποτήρι νερό που δεν είναι μολυσμένο, να φάνε περισσότερο από ένα γεύμα την ημέρα, να χρησιμοποιήσουν το λεωφορείο για να διανύσουν μια μικρή απόσταση στην πόλη τους και να έχουν στη διάθεσή τους βασικά αγαθά και υπηρεσίες αποτελούν περισσότερο πολυτέλεια παρά κάτι συνηθισμένο και κοινό! (Ριζοσπάστης - 13/3/΄98).

Τι σημαίνουν όλα αυτά σε αριθμούς; Οτι κάθε μέρα πεθαίνουν από την πείνα σε όλον τον κόσμο 36.000 παιδιά, δηλαδή κάθε μια ώρα πεθαίνουν από την πείνα σε όλον τον τόσμο 1.480 παιδιά, δηλαδή κάθε λεπτό που περνάει, στον πλανήτη πεθαίνουν 25 παιδιά, από την πείνα... Κάθε σχόλιο περιττεύει!

Τι συμβαίνει, όμως, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη; , Η ανατροπή αυτής της κατάστασης είναι μονόδρομος ελπίδας για την ανθρωπότητα και περνά μόνο μέσα από την παγκόσμια ανατροπή του καπιταλισμού. Οι 300 Κροίσοι και οι πολυεθνικές Βέβαια, αυτή η μικρή χούφτα έχει και... ονοματεπώνυμο. Πρόκειται για την ακόμα μικρότερη χούφτα εκείνων των ανά τον κόσμο 300 Κροίσων (πρόκειται για τις πολυεθνικές και τα αφεντικά τους), που, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, αυτοί από μόνοι τους κατέχουν το 45-50% του παγκόσμιου πλούτου!!! (Ριζοσπάστης - 19/9/΄96).

Οπως, μάλιστα, τονιζόταν σε σχετική μελέτη της Herald Tribune, στο διάστημα 1990 - 1995 οι 200 ισχυρότερες πολυεθνικές του πλανήτη αύξησαν τα κέρδη τους κατά 75%. Ενώ, δε, οι δραστηριότητες των εν λόγω εταιριών ξεπερνούσαν τότε το 25% της παγκόσμιας οικονομικής δραστηριότητας, το ποσοστό του παγκόσμιου εργατικού δυναμικού που απασχολούσαν ήταν μόλις το 0,75% και, σύμφωνα με την έκθεση, θα έβαινε συνεχώς συρρικνούμενο για τα επόμενα χρόνια... (Εθνος - 27/11/΄96).

Οπως αναφέρει ο Νόαμ Τσόμσκι στο τελευταίο του βιβλίο, το χάσμα ανάμεσα στο πλούσιο 20% και το φτωχό 20% του πλανήτη, αυξήθηκε από το 1960 έως το 1989 κατά 50%! Αν, δε, αφήσουμε τα πράγματα στη νεοφιλελεύθερη παγκόσμια αγορά, τότε, λέει ο Τσόμσκι, κάθε δυο ώρες 1.000 παιδιά θα πεθαίνουν από ασθένειες, που μπορούν εύκολα να προληφθούν και σχεδόν διπλάσιος αριθμός γυναικών (δηλαδή 2.000 γυναίκες ανά δυο ώρες) θα πεθαίνουν ή θα υφίστανται σοβαρές διαταραχές κατά την εγκυμοσύνη ή τη γέννα, λόγω έλλειψης φαρμάκων ή περίθαλψης.

Σύμφωνα, με τον Εκόνομιστ, το 1998, το ποσοστό των φυλακισμένων μαύρων ήταν 8 φορές μεγαλύτερο από αυτό των λευκών, ενώ υπολογίζεται ότι 1 στους 12 μαύρους πολίτες, μεταξύ 25 - 29 ετών, βρίσκεται στη φυλακή... Οσο για τον Μπλερ, τον Απρίλη του 1998, υπηρετώντας πιστά την κοινωνία της ελεύθερης αγοράς, πρόσθεσε κι αυτός ένα πετραδάκι στο εποικοδόμημα αυτής της άθλιας κοινωνίας. Εγκαινίασε μια φυλακή για παιδιά από 12 - 14 ετών! (Βήμα - 19/4/΄98)......


Θα εξαλειφθούν όλα αυτά τα φαινόμενα! ;;;;;;;;;;

O Μέγα Ονειροκρίτης


Γυρνούν οι δείχτες, χωρίς να βιάζονται, σβήνουν με σιγουριά τις ώρες, τις μέρες, τα χρόνια... Στην παιδική μου μνήμη, μαυροντυμένη, σ' ένα κρεβάτι χρόνια δέκα κατάκοιτη, ίδιο στοιχειό. Αγέλαστη, ρυτιδωμένη, σκοτεινή..... Ένα πηγάδι θανάτου, που μέσα στο νερό του χάνονταν της νύχτας τ' αστέρια.

Ξεκοκκίζοντας σπυρί σπυρί κεχριμπαρένιες χάντρες.

Και τα όνειρα νάρχονται στον ύπνο , στο λήθαργο, στο κάρωμα...

Θολά ποτάμια, μνήματα παιδιών, φυλακές, ένας τρελός, σταροχώραφα, καλαμιές και φωτιές, πυρκαγιές, σπίτια που καίγονταν, τουφεκιές, φοβισμένα βήματα στη νύχτα, κοράκια στα κλαριά κι ο βάλτος, πάντα ο ατέλειωτος βάλτος...

Εκεί, στην κάμαρά σου, μικρό παιδί, να συλλαβίζω αργά τα πρώτα μου γράμματα,μαθαίνοντας ανάγνωση στο μεγάλο κιτρινισμένο βιβλίο.

Γυρεύοντας τις λέξεις να ξηγήσω τα όνειρά σου.

Με μιά πικρή αθωότητα...

Γιαγιά, μεγάλη μάνα, σαράντα χρόνια τώρα , κι ακόμα να εξαντλήσω το Μέγα Ονειροκρίτη..."

Κυριακή 1 Μαρτίου 2009

Σκέψεις & Θυμός




-Aνάμεσα στη θλίψη και το τίποτα προτιμώ την θλίψη..

Εσύ;

-Εμένα η θλίψη μου θυμίζει συμβιβασμό...ανάμεσα στη θλίψη και το τίποτα,προτιμώ το τίποτα..

-Ή όλα ή τίποτα!!

Egyptian Love Poem


I love you. I’m going to steal your heart Because I am hungry for your love. There is no other woman in my heart. Unloose the bolt to your heart. Dance with me till the land brightens. You are my first, my end, my everything.

Heaven on earth is being in your embrace. You are beautiful of face. Your body is carved in alabaster. I adore you like a flower or a star. You are my first, my end, my everything.
I taste your lips and they are like a soft breeze. I smell your perfume.You are a goddess to me.
I was blind but with you I see. I will take away your clothes
Because we wish to make love. I breathe upon your body, making you tremble with exultation. I kiss every place of your body. You fill me with desire.
I will obey your every command.
I can’t stop loving you.
I love you.

Η Αγάπη από ψηλά.


Αγγίζω τα όρια της παρανοϊκής φρίκης , ο κόσμος μεταλλάσετε σβήνει ο ήλιος και εγώ κρατάω τα μαστίγια της εξάρθρωσης.

Φίλησε το μέτωπο μου σα μάνα , γη , πατέρας, αδελφός προστάτης, θεός, πάρε με μαζί σου προστάτεψε με μακριά στο δικό μας κόσμο…πάρε με ….

πριν φύγεις για τον δικό σου κόσμο , δεν θέλω να μου λείψεις και εσύ.
Υπάρχουν στιγμές που οι άνθρωποι εύχονται να μην είχαν ζήσει ποτέ ή να μπορούσαν να τις ξεχάσουν. Στιγμές όχι μόνο κακές αλλά αντίθετα τρυφερές, συντροφικές, νοσταλγικές, ονειρικές…. Γιατί όμως να θέλουν να διώξουν κάποιες τόσο πολύτιμες αναμνήσεις; Γιατί μπορεί αυτές οι αναμνήσεις να οδήγησαν σε δάκρυα, λύπες, συμφορές..
Περάσαμε πολλά παππού μαζί . Όλα στη ζωή δεν είναι τυχαία.. Ή μάλλον τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή! Όλα είναι γραπτά για να συνεχίζεται και να μη σταματάει πουθενά! Και εγώ καταδικασμένη να συνεχίσω , κι αν δεν θέλω , κι αν θέλω να έρθω και εγώ εκεί που πας ;
Όπως οι χαρές φέρνουν τις λύπες, έτσι και οι λύπες πάντα υποδέχονται χαρές και αυτός ο κύκλος είναι ατελείωτος, ανεκδιήγητος, δεν καταλήγει πουθενά…

Δεν είναι όπως τα όρια της ζωής… Γιατί η ζωή να έχει όρια ;…

Γιατί πρέπει να φύγεις τώρα σε χρειάζομαι ακόμα , ήσουν πάντα δίπλα μου , δυνατός ,αυστηρός να με προστατεύεις , γιατί με αφήνεις τόσο μόνη ….

Μου είπες λίγα λεπτά πριν σε πάρει ο θεός από κοντά μου
« μη λυγίσεις, μη σταματήσεις να ελπίζεις, μη βάζεις όρια στις επιθυμίες, στους στόχους και στα όνειρά σου! Σε όλους μας κάτι κακό έχει τύχει, τυχαίνει και πάντα θα τυχαίνει όσο κακό και αν είναι αυτό, ακόμα και αν είναι αήττητο, αδιανόητο, ακόμα και αν είναι ο θάνατος…. Γιατί να ξέρεις ότι ακολουθεί Πάντα το καλό κι αν γίνει αρνητικό, θα είναι για κάποιο λόγο, για να μάθεις κάτι, για να γίνεις πιο δυνατή, πιο σοφή, για να πατήσεις την επόμενη φορά στα πόδια σου.. Όσο πιο πολλά άσχημα γεγονότα σημαδέψουν τη ζωή σου τόσο πιο πολλά κερδίζεις. . Συνέχισε! Μην καταρρεύσεις! Και αν πέσεις, σήκω! Διεκδίκησε! Κέρδισε! Ζήσε! αγάπησε! Ονειρεύσου! Πονά! Ερωτεύσου! Θυμήσου! Κλάψε! Χάσε! Μα μη λυγίσεις ποτέ!!»

......και έκλεισες τα μάτια σου. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ και τα λόγια σου θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μου να με ακολουθούν και να μου δίνουν δύναμη να μη σε ξεχάσω ποτέ και να συνεχίσω.