BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009

Ο πλανήτης του μικρού Πρίγκιπα...




Σήμερα διάβασα μια έκθεση ενός οκτάχρονου αγοριού και αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να σταλεί σ' αυτούς που κάνουν τους σπουδαίους,γεμίζοντας μας με υποσχέσεις....Θα μπορούσε να αγγίξει την ψυχή τους; Αν δεν μπορούν να το κάνουν τα λογια ενός παιδιού...τότε σίγουρα δεν μπόρει κανείς.....




«....Η μαμά λέει πως είμαι τ'αστέρι της.Δεν είναι εύκολο όμως να τριγυρίσω στον ουρανό,όπως θα ταίριαζε,και πρέπει να μου βρεί εδώ,στη γη, χώρο για να φωτίσω... Στεναχωριέται πολύ,γιατί το σπίτι μας δεν έχει αυλή κι εγώ το λουλουδάκι της δεν βρίσκω χώμα για ν'ανθίσω...έτσι λέει. Κι εγώ που την αγαπώ πολύ και δεν θέλω να την βλέπω θλιμμένη αραδιάζω ''τα καλά μου'' ψέματα...πως μ'αρέσει πολύ το παιχνίδι στους καναπέδες του σαλονιού και στο στενό μας μπαλκόνι...πως το χώμα μου βρωμίζει τα χέρια και το μισώ....και άλλα τέτοια... Ένα απο τα καλά ψέματα που της έχω πεί είναι κι αυτό της παιδικής χαράς: Ένα απόγευμα στο πάρκο, την άκουσα να λέει χαμηλόφωνα στην φίλη της,πως αυτή η παιδική χαρά μοιάζει περισσότερο με παιδική θλίψη.Οι κούνιες κάνουν απαίσιο ήχο,το χαλίκι είναι απαράδεκτο και οι τσιμεντένιες βάσεις των παιχνιδιών είναι μόνιμος κίνδυνος....τέτοια έλεγε η μαμά και η φίλη της λες και ήτανε βαλτή άρχισε να της λέει για μια παιδική χαρά που είδε κάπου μακριά....Με γρασίδι και ξύλινες ασφαλείς κατασκευές,με πολλά χρώματα,αμμοδόχους,παιχνίδια,ατέλειωτα παιχνίδια μέσα σε δέντρα και λουλούδια...Ταίριαζαν τόσο πολύ τα παιδιά στο χώρο αυτό!!!


Υπάρχει στ'αλήθεια τέτοιος χώρος; Πόσο θα 'θελα να έχουμε κι εμείς εδώ για να παίζουμε χωρίς φόβο!Τότε κοίταξα την μαμά,πρώτη φορα την είδα να ζηλεύει,είχε το ίδιο ύφος με μένα,σαν κάπως να μίκρυναν τα μάτια της... Ακουγόταν υπέροχα αυτά που έλεγε η κυρία φίλη,αλλά η μαμά μου έγινε δυστυχισμένη...''Αυτή που είμαστε τώρα είναι η ωραιότερη παιδική χαρά'',δήλωσα,όχι και τόσο πειστικά μάλλον.Σε μια τελευταία προσπάθεια να σώσω την κατάσταση,παραπονέθηκα οτι πονάει η κοιλίτσα μου...πολύ!!


Φύγαμε βιαστικά και το θέμα ξεχάστηκε.Την αγαπώ πολύ την μαμά μου..απο δω...και μέχρι τον πλανήτη του μικρού πρίγκιπα...


Όταν μεγαλώσω θα γίνει το κορίτσι μου.Κι αν συναντήσω τον δήμαρχο καμιά μέρα,θα του πω το παραπονο μου.Μπορεί να κάνει και τις δυο μας χαρούμενες.Γιατί η μαμά κι εγώ ''πάμε πακέτο'',έτσι λέει...Πολλές φορές η μαμά με φωνάζει ''χαρά'' της...Χωρίς το ''παιδική'' ακούγεται αλλιώς...Δεν φέρνει λύπη!...»"