Είμαι καλά!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Όμορφα και άσχημα πράγματα μου συμβαίνουν καθημερινά και είμαι χαρούμενη γι αυτό. Τόσο για τα μεν όσο και για τα δε. Είναι που μου υπενθυμίζουν ότι είμαι ζωντανή, δεν φυτοζωώ. επιμένω να είμαι διαφορετική και να σκέφτομαι με τον δικό μου μοναδικό τρόπο.

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που χαίρονται για την τρέλα που κουβαλάνε και την έχουν κάνει λάβαρο και όπλο για να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα.

Γιατί τελικά οι "ανισόρροποι" όπως μας λέω εγώ δεν τελειώνουν στο στενό φιλικό μου κύκλο. Υπάρχουν και άλλοι, πολλοί και πραγματικά αισθάνομαι περήφανη!
Τόσο για εκείνους όσο και για μένα.

Και για μια ακόμη φορά ζω το απόλυτο σουρεάλ σκηνικό.

Eίναι Σάββατο βράδυ και είμαι σπίτι νομίζοντας ότι θα χαλαρώσω και θα ξεκουραστώ χαζεύοντας τηλεόραση και μιλώντας στο τηλέφωνο ,ακούω αυτοκίνητο να έρχεται με μουσική υπόκρουση: "Πες μου αν έχεις κρυφό δεσμό, εκεί που τρέχεις θα βρεις γκρεμό, τι θα μου πεις για το σημάδι στο λαιμό";;;

Και το κουδούνι μου χτυπάει πάνω που είμαι έτοιμη να κοιμηθώ να’ σου η Άννα , Τι να πω η γυναίκα;;;; Ok!!!!!!

Tσακώθηκε με τον άντρα της ,πήρε την Αγγελική τηλέφωνο να έρθει και αυτή και σε λιγότερο από μια ώρα ήρθαν όλες και οι 6 ,τραβώντας με να βγούμε αλλά that was not an option!

Άνοιξαν λοιπόν τα σπάνια μπουκάλια με κρασί από την συλλογή μου ,πίνοντας και ακούγοντας μουσικούλα τα λέγαμε ως τις 4 το πρωί .Τις αγαπάω τις παλαβές .έφυγαν και η Άννα έμεινε, λέμε λοιπόν να κοιμηθούμε κάποια στιγμή αλλά ή Κόριν από επάνω έιχε αντίθετη άποψη ήταν απασχόλημενη με έναν νέο έρωτα όπου για ακόμα 1ώρα μείναμε ξύπνιες να γελάμε στο κρεβάτι με υπόκρουση τους αναστεναγμούς της Κορίνας.

Την ώρα λοιπόν που πάω να φρικάρω γιατί ταράζομαι που έχω τόσο πολύ ελεύθερο χρόνο και δεν μπορώ να μένω μόνη μου, το ξανασκέφτομαι και λέω, "Μια χαρά είσαι κοπελιά, έχεις φίλους, έχεις την τρέλα σου, έχεις μια υπέροχη δουλειά , και όλα θα πάνε καλά! Και ας αργήσει λίγο ο πρίγκιπας μου , δεν πειράζει, έτσι και αλλιώς το λέει και ο θυμόσοφος λαός: Το καλό πράγμα αργεί να γίνει"!

Γιατί να κάτσεις να ασχοληθείς με ανούσια πράγματα, ενώ τόσο εύκολα μπορείς να μεγαλουργήσεις αν αφεθείς παρά μονάχα στη ζωή. Να την αφήσεις να σε οδηγήσει όπου τύχει. Χωρίς προγράμματα.

Γι' αυτό αναρωτιέμαι. Αξίζει τελικά να έχω μια συγκεκριμένη πορεία ζωής, συγκεκριμένους στόχους και όνειρα ή μήπως αν ελευθερώσω τους ορίζοντές μου καταφέρω τελικά να ζήσω όπως ταιριάζει σε μένα και όχι όπως ταιριάζει σ' αυτούς που με περιβάλλουν.;
Τα σκέφτομαι, τα ξανασκέφτομαι. Κοντεύω να εκραγώ. Όμως τίποτα δεν αλλάζει.

Εύκολα τα σκέφτομαι, δύσκολα, όμως, μπορώ να τα κάνω πραγματικότητα.

Εδώ παρουσιάζεται άλλο ένα πρόβλημα. Πώς μπορείς να αντλήσεις όλη τη δύναμη της θέλησής σου για να αποκτήσεις αυτό που ποθείς;

Μπορείς να υποστείς τις συνέπειες των αποφάσεών σου και να ανεχθείς τις απαιτούμενες θυσίες; Και αν ναι, για πόσον καιρό;

Άραγε, θα μπορέσουμε ποτέ να ακολουθήσουμε τις απόλυτα αληθινές μας επιθυμίες, αυτές που μερικές φορές ξεχειλίζουν απ' τα απέραντα βάθη της ψυχής μας ή θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε πλαστά όνειρα και αποπροσανατολισμένες ανάγκες.

Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω πως τα όνειρά όλων μας είναι πανομοιότυπα.

Άλλα ξεκίνησα να γράφω και τελικά αλλού κατέληξα.

Προφανώς το ηφαίστειο που βρίσκεται μέσα μου δεν άντεξε άλλο και εξερράγη.