BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Η υπερβόρεια Ταράτσα μου





Μετά οπό τόσα χρόνια συνύρπαξης στη υπερβόρεια ταράτσα μου ,αγναντεύοντας τον παράξενο κόσμο μου , εκπλήσσομαι στην ιδέα πως δεν θα κοιτώ από το ίδιο κρεββάτι που μεγάλωσα το ηλιοβασίλεμα και την ανατολή ....Οι βαλίτσες όλες έτοιμες για το μεγάλο μας ταξίδι.
Πριν τις πάρω και φύγω μα δεν χαθώ , θέλω να ανέβω σένα τρένο να δω τα καύσιμα να αδειάζουν στο κεφάλι σου ,κι ύστερα να κατέβω με τους βολεμένους .
Ποτέ δεν συμβιβάστικα ,μα όταν οι έξω μας μπαίνουν μέσα μας μυρίζουν ,γιατί σαπίζουμε.
Χαζεύω τους τοίχους με τις παιδικές μας ζωγραφιές , ακούω τις φωνές μέσα από τις αναμνήσεις να ανεμοσκελίζονται στο χώρο ,να πάλλονται να υπερισχύσουν ,μα είναι κάθαρση και όχι πλυντήριο με σίγαση.
Περπατάω τους διαδρόμους ,θυμάμαι τους ανύπαρκτους τοίχους σκεπασμένους με πίνακες ,βυθίζομαι να χαϊδεύω την πόρτα που έσπασα τόσες φορές για την υπερρεαλιστική μου απόδραση .
Μόνο ο αέρας μυρίζει εύφλεκτο υλικό σε ματαιωμένη πυροδότηση ,όλα τα άλλα κολάζ των εικόνων, των σκέψεων και των χαρακτήρων είναι μια αξιοζήλευτη πορεία ζωής.
Κρίνος λευκό θα αφήσω στην ντουλάπα μου ,με κλωνάρια συμβολοποιημένου αγκαθιού..μεταξένιο της πιο όμορφης αντάρας.
Γιατί στο τέλος ένιωσα λαγωνικό που με κολλημένη τη μουσούδα του στο έδαφος, έψαχνε τα κομμάτια του; Συνέρχομαι ,μαζεύω τα πράγματά μου γρήγορα να μη με δει ο Παππούς , να τους κρυφτώ
Στις στενάχωρες φωτισμένες λεωφόρους με τις πολλές λωρίδες τρέχω φεύγοντας πριν έλθω, όταν συνέβησαν αυτά που δεν έγιναν. Σαν μεγαλώσω θα μου δώσω την δυνατότητα να μικρύνω ανυπόφορα, τόσο που δεν θα φαίνομαι πουθενά. Χθές, θα έλθω. Δεν ξέρω μόνο αν θα φύγω ποτέ.

Θα μου λείψει η ταράτσα μου......