Μ' αφορά ότι γίνεται σ' όλο τον κόσμο, αλλά δεν επηρεάζομαι απ' τη γνώμη των πολλών. Μ' ενδιαφέρουν οι μειοψηφείες και πρεσβεύω πως "δεν έχει πλάκα να ζει κανείς μόνο για την πάρτη του". Μ' ακολουθούν πολλές ταμπέλες που δεν ασπάζομαι, αλλά ίσως με περιγράφουν κατά καιρούς όπως λές. Αν ορίσω ποια είμαι σήμερα, τι θα γίνει αύριο, που θα θελήσω ν' αλλάξω;
Η μουσική είναι μπλε πάνω σε μαύρο, η ησυχία του βυθού, οι λέξεις που τρέχουν απ’τα μάτια και όλα τα ίσως που μοιάζουν με αναποφάσιστα "ναι" σε εξαγοράσιμη κατάφαση. "τι λές να κάνουμε " ,τι θα μπορούσαμε ; τα πάντα , τι κάνουμε ; τίποτα .
Είναι οι σειρήνες των ασθενοφόρων που ακούγoνται κάθε φορά που σε καλώ .
Είναι ο κόσμος μου χωρίς εσένα όταν είσαι μακριά, η μεταμόρφωση του Dali και τα καπέλα του Magritte, το ληγμένο γάλα στο ψυγείο, το φως που παύει απότομα και ο τοίχος που ζει όλες εκείνες τις σκηνές που φτιάχνουν παραμύθια με νεράιδες. Είναι οι ήχοι μας που τους κρατάμε για τους οργασμούς μας, τα στοιβαγμένα μας χάδια, εν χορώ οι δοτικές πτώσεις, η εθνική Αθηνών που περνάς κάθε μέρα.
Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ σεβασμού της προσωπικότητας του άλλου, υποχώρησης, συμβιβασμού κι αξιοπρέπειας. Μια λεπτή γραμμή που περνιέται εύκολα ίσως. Περνιέται επειδή έχουμε συνήθως διάφορες δικαιολογίες για τη συμπεριφορά του απέναντι μας, επειδή δεν θέλουμε εντάσεις, επειδή έχουμε σοβαρότερα θέματα ν' ασχοληθούμε, επειδή δεν μπορούμε να βάλουμε όρια και να πούμε "όχι" ή επειδή ακόμα ακόμα ελπίζουμε πως θ' αλλάξει η κατάσταση. Ε τις περισσότερες φορές τίποτα δεν αλλάζει...και τα τοίχη μου ξεκίνησαν να υψώνονται...γιατι πάλι;;;;;
Έτσι ο ταξιτζής που μας πηγαίνει κάπου ισχυρίζεται πως δεν έχει ψιλά κι εμείς του λέμε: "δεν πειράζει, κρατήστε τα", (ενώ πειράζει και το ξέρουμε), ο ψιλικατζής της γειτονιάς μας, μας δίνει κάτι σκάρτο αλλά δεν του ζητάμε το λόγο γιατί "που να τσακώνεσαι τώρα"
Δεν θέλω να καταλάβω τίποτα. Δεν θέλω να αποκωδικοποιήσωγιατί δεν χαίρεσαι όταν σου λέω πως θέλω να σε δω, δεν θέλω να αναλύσω τον ανύπαρκτο ενθουσιαμό σου, δεν θέλω να μάθω το «γιατί»μένεις ακόμα εκεί μαζί της, δεν θέλω να ξέρω, δεν θέλω να μην ξέρω γιατι μιλάς ακόμα μαζί της. Δεν θέλω να βγω απ’ τον λαβύρινθο, δεν θέλω να κυνηγάω άλλο ανεμόμυλους, δεν θέλω να βουτάω στο σκοτάδι, δεν θέλω να λούζομαι στο φως, δεν θέλω να συλλαβίζω τη σιωπή, δεν θέλω να με τρώνε οι σκέψεις μου για το που είσαι και τι κάνεις, δεν θέλω να μαυρίζω τα όνειρά μου. Δεν θέλω να γυρίζω το κεφάλι πίσω, δεν θέλω να βλέπω μπροστά αν δεν είσαι δίπλα μου, δεν θέλω να εξηγήσω τίποτα, δεν θέλω να μυρίζω απ’ την ανάγκη μου να υπάρχω στη ζωή σου , δεν θέλω να λυγίσω, δεν θέλω να κοιτάζω το κενό, δεν θέλω να χτίζω στην άμμο, δεν θέλω ν’ αλλάξω. Δεν θέλω να είμαι λογική, δεν θέλω να βγω απ’ την παράνοια, δεν θέλω να φοβάμαι το γκρεμό, δεν θέλω να γίνω κανονική, δεν θέλω ν’ αποκυρήξω τις αντιφάσεις μου, δεν θέλω να προσκυνήσω, δεν θέλω να σωθώ, δεν θέλω να κλάψω, δεν θέλω να γελάσω. Δεν θέλω να θέλω. Ελπίζω να μην καταλάβεις…ότι θέλω μόνο έσενα ,αλλά στον κόσμο μου δεν έχει χώρο για κανέναν άλλο έκτος από εσένα ,στο δικό σου δεν κάνεις χώρο για μένα ....
Για σήμερα, μου έφτιαξα ένα καινούργιο ταξίδι. Του' δεσα στην ουρά ένα κουδουνάκι και όπως τρέχει για να ξεκινήσει, τρέχω ξοπίσω του γελώντας κι εγώ. Δεν εύχομαι να σημαίνω πολλά για κάποιους. Εύχομαι μόνο, να σημαινώ κάτι για λίγους. Kάτι, για μερικούς.Κάτι για σ'ένα,
Σ'αγαπάω μ'ακους....έχω ήχο....αλλά δεν τον ακούς.
