BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS »

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Άνοιξαν τα παράθυρα




Nα φιλάς το μυαλό σου από σκέψεις που δεν αποτυπώνονται στο χαρτί...
Eύφλεκτο υλικό σε ματαιωμένη πυροδότηση..

Χνούδι,τριανταφυλλένιο με κλωνάρια συμβολοποιημένου αγκαθιού..Μεταξένιο της πιο όμορφης αντάρας..Ο άνθρωπος είπες δεν ξαναφοβήθηκε τον λύκο. Ο λύκος όμως σταμάτησε να μασουλάει ανθρώπινο σώμα;
Στις στενάχωρες φωτισμένες λεωφόρους με τις πολλές λωρίδες τρέχω φεύγοντας πριν έλθω, όταν συνέβησαν αυτά που δεν έγιναν. Σαν μεγαλώσω θα μου δώσω την δυνατότητα να μικρύνω ανυπόφορα, τόσο που δεν θα φαίνομαι πουθενά.Χθές, θα έλθω.Δεν ξέρω μόνο αν θα φύγω ποτέ.


Παιδί, Κορίτσι, Μικρή γυναίκα, Κοπέλα, Γκόμενα, Ερωμένη, Σύντροφος, Μητέρα, Γυναίκα.Θρέφεσαι από τη φύση και την τέχνη.Στα σπλάχνα σου οικειοθελώς αφήνεις και εσύ να θρέφονται ψυχές. Άλλες σε μεγαλώνουν και άλλες σε μικραίνουν. Ανθίζεις, μαραίνεσαι, σαπίζεις και ανθίζεις ξανά.


Σου έχω πει για ένα νησί που κρύβω στο χέρι μου? Έχει κουφάρια απο σπασμένες άγκυρες και καμιά φορά ένα σκαρί δυνατό που λέει πως αντέχει να απομονωθεί άλλη μιά φορά.Πιο μακρύ ταξίδι δεν έχω να σε πάω.

Σας αρέσει η μουσική που παίζουν τα μανταρίνια πάνω στην ξυλόσομπα ;

Στο καινούργιο μου σπίτι δεν θα έχω σόμπα.....

Όλα καταρρέουν στην πρώτη πρόβα, όταν μετράς τα δευτερόλεπτα μέχρι την απόφαση, κι αυτά σου κάθονται παγωμένοι κόμποι στο λαιμό, και για να γλυτώσεις ρευστοποιούνται και γίνονται κρύος ιδρώτας, τότε που κλείνεις την πόρτα με ένα παράπονο στο χέρι, και μετά, πολύ μετά, στην αποβάθρα το αφήνεις να πετάξει σαν πουλί ή το εξαργυρώνεις για τον τελευταίο σου ναύλο.Είναι παλιό το λιμάνικι οι γλάροι με προσμένουν...


Πρέπει να φύγω μακριά.
Θέλω να φύγω μακρια.

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Σ'αγαπάω....




“…Αόρατα τα χέρια μου και περνάς και περνώντας ανθίζεις – ολόλευκο ανθάκι γιασεμιού, που του γυρίζω απ’ την ανάποδη το μίσχο να ρουφήξω μέλι, όπως μου μάθαιναν παλιές μου φίλες στη γειτονιά παίζοντας μήλα κι «αγαλματάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα. Μέρα ή νύχτα;» Ονειρεύομαι τη μέρα σου, πώς ξυπνάς κι άραγε πού και λέω, αν η νύχτα σου με περιείχε, θα μ’ έβρισκε ο ήλιος ξάγρυπνη, γιατί δε θα το μπορούσα να σε βλέπω να σου χαιδεύω τα μαλλιά σου το πρωί – κι αλήθεια ποιος θα το μπορούσε να σου λέει μιαν ήσυχη «καλημέρα», όταν δεν είμαι εδώ και να παρακολουθεί τα μάτια σου ν’ ανοίγουν, αυτά τα μάτια που, αν δεν ήταν μάτια, θα ήταν δύο παγίδες κυνηγού, να πέφτουν μέσα τα πουλιά και η καρδιά μου…”
Για σένα. Μού έχεις κλέψει την καρδιά. Και τώρα;…

Σ' αγαπάω...

Έρχονται ώρες που όλα τα φοβάμαι
όσα θυμάμαι
κι ακόμα με πονούν
αυτές τις ώρες
να το θυμάσαι
πλάι μου να'σαι
όταν θα'ρθούν
δίπλα μου να'σαι
μαζί σου να με βρούν.

Να μ'αγκαλιάζειςγια να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαινα μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζειςκαι να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.

Έρχονται ώρες
που οι σκέψεις με πληγώνουν
και δεν τελειώνουν
τα "πώς" και τα "γιατί"
γι'αυτές τις ώρεςκι οι δυο μας φταίμε
κι ό,τι κι αν λέμετι ωφελεί
φτάνει που κλαίμε
και που είμαστε μαζί.

Να μ'αγκαλιάζειςγια να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.

Στίχοι: Ελένη Ζιώγα
Μουσική: Αντώνης Μιτζέλος
Εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας


Τρίτη 23 Ιουνίου 2009

Ανεβαίνω στα σύνεφα να σε βρω...



Μ' αφορά ότι γίνεται σ' όλο τον κόσμο, αλλά δεν επηρεάζομαι απ' τη γνώμη των πολλών. Μ' ενδιαφέρουν οι μειοψηφείες και πρεσβεύω πως "δεν έχει πλάκα να ζει κανείς μόνο για την πάρτη του". Μ' ακολουθούν πολλές ταμπέλες που δεν ασπάζομαι, αλλά ίσως με περιγράφουν κατά καιρούς όπως λές. Αν ορίσω ποια είμαι σήμερα, τι θα γίνει αύριο, που θα θελήσω ν' αλλάξω;

Η μουσική είναι μπλε πάνω σε μαύρο, η ησυχία του βυθού, οι λέξεις που τρέχουν απ’τα μάτια και όλα τα ίσως που μοιάζουν με αναποφάσιστα "ναι" σε εξαγοράσιμη κατάφαση. "τι λές να κάνουμε " ,τι θα μπορούσαμε ; τα πάντα , τι κάνουμε ; τίποτα .

Είναι οι σειρήνες των ασθενοφόρων που ακούγoνται κάθε φορά που σε καλώ .

Είναι ο κόσμος μου χωρίς εσένα όταν είσαι μακριά, η μεταμόρφωση του Dali και τα καπέλα του Magritte, το ληγμένο γάλα στο ψυγείο, το φως που παύει απότομα και ο τοίχος που ζει όλες εκείνες τις σκηνές που φτιάχνουν παραμύθια με νεράιδες. Είναι οι ήχοι μας που τους κρατάμε για τους οργασμούς μας, τα στοιβαγμένα μας χάδια, εν χορώ οι δοτικές πτώσεις, η εθνική Αθηνών που περνάς κάθε μέρα.

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή μεταξύ σεβασμού της προσωπικότητας του άλλου, υποχώρησης, συμβιβασμού κι αξιοπρέπειας. Μια λεπτή γραμμή που περνιέται εύκολα ίσως. Περνιέται επειδή έχουμε συνήθως διάφορες δικαιολογίες για τη συμπεριφορά του απέναντι μας, επειδή δεν θέλουμε εντάσεις, επειδή έχουμε σοβαρότερα θέματα ν' ασχοληθούμε, επειδή δεν μπορούμε να βάλουμε όρια και να πούμε "όχι" ή επειδή ακόμα ακόμα ελπίζουμε πως θ' αλλάξει η κατάσταση. Ε τις περισσότερες φορές τίποτα δεν αλλάζει...και τα τοίχη μου ξεκίνησαν να υψώνονται...γιατι πάλι;;;;;

Έτσι ο ταξιτζής που μας πηγαίνει κάπου ισχυρίζεται πως δεν έχει ψιλά κι εμείς του λέμε: "δεν πειράζει, κρατήστε τα", (ενώ πειράζει και το ξέρουμε), ο ψιλικατζής της γειτονιάς μας, μας δίνει κάτι σκάρτο αλλά δεν του ζητάμε το λόγο γιατί "που να τσακώνεσαι τώρα"

Δεν θέλω να καταλάβω τίποτα. Δεν θέλω να αποκωδικοποιήσωγιατί δεν χαίρεσαι όταν σου λέω πως θέλω να σε δω, δεν θέλω να αναλύσω τον ανύπαρκτο ενθουσιαμό σου, δεν θέλω να μάθω το «γιατί»μένεις ακόμα εκεί μαζί της, δεν θέλω να ξέρω, δεν θέλω να μην ξέρω γιατι μιλάς ακόμα μαζί της. Δεν θέλω να βγω απ’ τον λαβύρινθο, δεν θέλω να κυνηγάω άλλο ανεμόμυλους, δεν θέλω να βουτάω στο σκοτάδι, δεν θέλω να λούζομαι στο φως, δεν θέλω να συλλαβίζω τη σιωπή, δεν θέλω να με τρώνε οι σκέψεις μου για το που είσαι και τι κάνεις, δεν θέλω να μαυρίζω τα όνειρά μου. Δεν θέλω να γυρίζω το κεφάλι πίσω, δεν θέλω να βλέπω μπροστά αν δεν είσαι δίπλα μου, δεν θέλω να εξηγήσω τίποτα, δεν θέλω να μυρίζω απ’ την ανάγκη μου να υπάρχω στη ζωή σου , δεν θέλω να λυγίσω, δεν θέλω να κοιτάζω το κενό, δεν θέλω να χτίζω στην άμμο, δεν θέλω ν’ αλλάξω. Δεν θέλω να είμαι λογική, δεν θέλω να βγω απ’ την παράνοια, δεν θέλω να φοβάμαι το γκρεμό, δεν θέλω να γίνω κανονική, δεν θέλω ν’ αποκυρήξω τις αντιφάσεις μου, δεν θέλω να προσκυνήσω, δεν θέλω να σωθώ, δεν θέλω να κλάψω, δεν θέλω να γελάσω. Δεν θέλω να θέλω. Ελπίζω να μην καταλάβεις…ότι θέλω μόνο έσενα ,αλλά στον κόσμο μου δεν έχει χώρο για κανέναν άλλο έκτος από εσένα ,στο δικό σου δεν κάνεις χώρο για μένα ....

Για σήμερα, μου έφτιαξα ένα καινούργιο ταξίδι. Του' δεσα στην ουρά ένα κουδουνάκι και όπως τρέχει για να ξεκινήσει, τρέχω ξοπίσω του γελώντας κι εγώ. Δεν εύχομαι να σημαίνω πολλά για κάποιους. Εύχομαι μόνο, να σημαινώ κάτι για λίγους. Kάτι, για μερικούς.Κάτι για σ'ένα,

Σ'αγαπάω μ'ακους....έχω ήχο....αλλά δεν τον ακούς.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2009

Λένε πως πρέπει να ξέρεις ...


Λένε πως πρέπει να ξέρεις ...

1) Αγαπημένο χρώμα (μπλέ)
2) Τυχερός αριθμός
3) Αγαπημένο λουλούδι
4) Αγαπημένη ατάκα (Τα πάντα όλα)
5) Αγαπημένο είδος μουσικής, σταθμοί, τραγουδιστής, τραγούδι (hip-hop)
6) Αγαπημένα φαγητά, γεύμα, λαχανικά, φρούτα, παγωτό, είδος σοκολάτας (φασολάκια)
7) Αγαπημένο εστιατόριο, fast food (ότι έχει πίτα )
8) Αγαπημένο περιοδικό (ψάρεμα)
9) Αγαπημένος πρωταγωνιστής, ηθοποιός
10) Αγαπημένη ταινία και είδος ταινιών
11) Αγαπημένο ζώο
12) Αγαπημένο άθλημα, ομάδα, αθλητής
13) Αγαπημένο χόμπι (ψάρεμα)
14) Αγαπημένη συνήθεια (ύπνος)
15) Αγαπημένη στάση στο sex (την ξέρω νόμιζω)
16) Ο μέθοδος σεξ που προκαλεί μεγάλη διέγερση (και αυτήν νομίζω την ξέρω)
17) Το ιδανικό μέρος για διακοπές (Μαυρίκιο ή όπου μπορεί να ψαρέψει)
18) Αγαπημένο ποτό, κρασί ή ρόφημα (φραπές, χατζημιχάλη κόκκινο)
19) Αγαπημένο γυναικείο και ανδρικό άρωμα ( hypnotic)
20) Αγαπημένος τρόπος χαλάρωσης (sex)
21) Αγαπημένο καλλυντικό και εταιρία καλλυντικών
22) Αγαπημένο μέρος για ψώνια (Δεν του αρέσει να ψωνίζει βαριέται)
23) Αγαπημένα περιοδικά (ότι έχει σχέση με το ψάρεμα)
24) Τα σχέδια που κάνει για το μέλλον (μάλλον εγω κάνω περισσότερα για το μέλλον του)
25) Γιατί παράτησε τους ή τις πρώην; ( γιατί γνώρισε εμένα....)

'Aραγε πόσα από τα παραπάνω δεν ξέρω;ή νομίζω ότι ξέρω;
Μήπως θα πρέπει από σήμερα να αρχίσω το«διάβασμα»;


Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

Πανέμορφη μέρα και νύχτα. Μοσχοβολάει απουσίες..












Ταξιδεύω, αλλάζω, σκέφτομαι, αναιρώ, μένω, αναπνέω, αναζητώ, γράφω κι αντέχω. Εκτιμώ το πάθος, τις εμμονές, το "τσαλάκωμα" των ανθρώπων.
Σου έχω πει για ένα νησί που κρύβω στο χέρι μου? Έχει κουφάρια απο σπασμένες άγκυρες και καμιά φορά ένα σκαρί δυνατό που λέει πως αντέχει να απομονωθεί άλλη μιά φορά.Πιο μακρύ ταξίδι δεν έχω να σε πάω.

Εγώ από μουσικέςς και τραγούδια δεν πολυξέρω. Μια καρδιά γεμάτη όμως ξέρω να δίνω. Δική σου...-κι αν όλες οι σιωπές του κόσμου μαζεύτηκαν μέσα μου, όπως κι αν τις ταίριαξα, για ότι μπορεί να κατάλαβα, μια δυο λέξεις μόνο φτιάξανε... "Να 'σαι καλά", για ότι κι αν μετράει και αν θεωρείς μαγκιά μου να στο κλείσω ,.....έχω μάθει να πληρώνω αλλά υπάρχει κάτι που δεν θα στο συγχωρήσω ποτέ ποτέ ποτέ..... με έκανες να σ'αγαπώ.

Η τελευταία φορά που σε θυμήθηκα θα είναι σε ένα δευτερόλεπτο. Ούτε καν να περάσει μια στιγμή χωρίς να σε σκέφτομαι....

Σου αρέσει η μουσική που παίζουν τα μανταρίνια πάνω στην ξυλόσομπα ; Θα'θελα να καίμε κάποια μέρα μανταρίνια όπως έκαιγα μετονμπαμπά μου όταν ήμουνα μικρή.

Κάποιοι άνθρωποι ξεκόρμισαν απ τη σελήνη και κράτησαν τα μάτια τους την ιδιότητα εκείνης, να χουν μια πλευρά ανείδωτη, όλη δική τους, για κείνους και όσους επιλέγονται αυτόματα, με μια ματιά, σε ένα ανεπαίσθητο μέρος του τέμπο, σε μια παρεστιγμένη σημαδεμένη στιγμή ,Θα μεταβάλλονται, θα δίνουν σαν τα νερά και πίσω θα παίρνουν, μα κείνο το κάτι, αυτό που θεωρείς σκοτάδι, για πάρτη τους θα κρατούν, για όσους μπορούν να ζούν με ανατριχίλες, αιώνια διεγερμένοι, είναι οι άνθρωποι που μαύρα φορούν, σαν να ντύνονται τη σκιά τους, ξεκουράζοντας ακόμα και τη γής και αφήνοντας στο διάβα τους αναπάντητα ερωτηματικά


Θέλω να τινάξω το κεφάλι μου σπασμωδικά αριστερά δεξιά για να χαθεί αυτό το βουητό που θα με συντροφεύει εσαεί...Να μάθω πότε οι άνθρωποι θα μάθουν την αλφαβήτα της αλήθειας και της εφήμερης συνουσίας...Να γίνω άγγελος με χιόνια στα χνουδένια μου μαλλιά, έμβρυο ξανά στην κοιλιά της επόμενης μητέρας μου,αρωγός κι επίγονος των λαθών τους.Ανάγκες.....Αφαίμαξη....Υπέροχη Ζωή όταν σ'εχω δίπλα μου!



You said:



Hey wait. I have a second heart beating at the right of my chest, a second mouth breathing with oxygen masks, filled up the cracks but the drills keep spinning emotionless. Hey stay. I have a window at the back of my head if you need to escape. A broken clock counting if you say "It's too late". I pulled the brake but the wheels keep spinning emotionless. Love's not enough i guess we are going up reverse but i care. Hey wait i have a second heart beating at the right of my chest. A second mouth breathing with oxygen masks. I've cut the wires but the bells keep ringing emotionless. Was just a spark i guess. Don't play it back reverse. You said



Lyrics from "Alarm -Last chance" by The Film.

Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009

Η υπερβόρεια Ταράτσα μου





Μετά οπό τόσα χρόνια συνύρπαξης στη υπερβόρεια ταράτσα μου ,αγναντεύοντας τον παράξενο κόσμο μου , εκπλήσσομαι στην ιδέα πως δεν θα κοιτώ από το ίδιο κρεββάτι που μεγάλωσα το ηλιοβασίλεμα και την ανατολή ....Οι βαλίτσες όλες έτοιμες για το μεγάλο μας ταξίδι.
Πριν τις πάρω και φύγω μα δεν χαθώ , θέλω να ανέβω σένα τρένο να δω τα καύσιμα να αδειάζουν στο κεφάλι σου ,κι ύστερα να κατέβω με τους βολεμένους .
Ποτέ δεν συμβιβάστικα ,μα όταν οι έξω μας μπαίνουν μέσα μας μυρίζουν ,γιατί σαπίζουμε.
Χαζεύω τους τοίχους με τις παιδικές μας ζωγραφιές , ακούω τις φωνές μέσα από τις αναμνήσεις να ανεμοσκελίζονται στο χώρο ,να πάλλονται να υπερισχύσουν ,μα είναι κάθαρση και όχι πλυντήριο με σίγαση.
Περπατάω τους διαδρόμους ,θυμάμαι τους ανύπαρκτους τοίχους σκεπασμένους με πίνακες ,βυθίζομαι να χαϊδεύω την πόρτα που έσπασα τόσες φορές για την υπερρεαλιστική μου απόδραση .
Μόνο ο αέρας μυρίζει εύφλεκτο υλικό σε ματαιωμένη πυροδότηση ,όλα τα άλλα κολάζ των εικόνων, των σκέψεων και των χαρακτήρων είναι μια αξιοζήλευτη πορεία ζωής.
Κρίνος λευκό θα αφήσω στην ντουλάπα μου ,με κλωνάρια συμβολοποιημένου αγκαθιού..μεταξένιο της πιο όμορφης αντάρας.
Γιατί στο τέλος ένιωσα λαγωνικό που με κολλημένη τη μουσούδα του στο έδαφος, έψαχνε τα κομμάτια του; Συνέρχομαι ,μαζεύω τα πράγματά μου γρήγορα να μη με δει ο Παππούς , να τους κρυφτώ
Στις στενάχωρες φωτισμένες λεωφόρους με τις πολλές λωρίδες τρέχω φεύγοντας πριν έλθω, όταν συνέβησαν αυτά που δεν έγιναν. Σαν μεγαλώσω θα μου δώσω την δυνατότητα να μικρύνω ανυπόφορα, τόσο που δεν θα φαίνομαι πουθενά. Χθές, θα έλθω. Δεν ξέρω μόνο αν θα φύγω ποτέ.

Θα μου λείψει η ταράτσα μου......



Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Φυγή



Χωρίς ανάσα και πνοή αναλώθηκε το χάδι σημάδι λαμπερό ιερής επιθυμίας ,που υψώνεται αργά στη δίψα του ουρανού τηρώντας αποστάσεις από τα ετερόφωτα.

Χωρίς ελπίδα ταξιδεύει νύχτες η ψυχή στις λέξεις, στη φωνή που έχτιζε ζωή κι αναζητά εκείνη τη ρωγμή να καταλάβει που αλήθεια ονόμασε την απελπισία της φυγής.
Μια ακόμη νύχτα με μεγάλο ουρανό ,άσε με να φύγω μακριά .....
για το ανώτερο καλό μου.....