Θα σε ξεγελάσω ξωτικό...

Να κλείνεις λέει τα αφτιά με τα χέρια να μην ακούς τους ήχους που χτυπάνε με μανία στο κεφάλι σου.
Να τρέχεις να κρυφτείς μέσα σου να μην σε βρίσκει κανείς. Για το πολύ σου, για το λίγο σου, για το όλον σου; Για το τίποτα σου...
Και να επικρατεί μια τέτοια ησυχία που να μην αντέχεται. Και τα λόγια να χάνουν κάθε νόημα που θα μπορούσαν να έχουν.
Να’ναι νύχτα, να’ναι μέρα, μα να μην έχει σημασία.
Αν κάνει κρύο ή ζέστη, αν βρέχει ή έχει μια πανέμορφη λιακάδα να σουλατσάρει πάνω στα πεζοδρόμια.
Και τίποτα να μην έχει αλλάξει την επομένη. Ολα να κινούνται στους ίδιους γνώριμους ρυθμούς. Ο περιπτεράς να ανοίγει στην ώρα του, τα λεωφορεία να είναι όπως πάντα γεμάτα κόσμο στιβαγμένο, ο ήλιος να ανεβαίνει και να κατεβαίνει, μαζί του και όλα όσα γύρω σου κινούνται με ταχύτητα.
Και να βλέπεις αυτές τις κινήσεις σαν σε όραμα . Λες και δεν είσαι εσύ μέσα, αλλά κάποιος άλλος. Εσύ να είσαι ένας απλός θεατής.
Σε μία ταινία που διάλεξαν άλλοι για σένα, ή διάλεξες εσύ για άλλους.
Θα ξεχάσουμε όλα όσα είναι πινέζες μπιγμένες στην μνήμη. Θα ξεχάσουμε ώρες μέρες, μήνες, χρόνια. Θα ξεχάσουμε αγάπες που μας δόθηκαν ή δώσαμε εμείς. Και θα πορευτούμε στο αύριο.
Ιαχές θα ακούς στο διάβα σου από αγαπημένο στόμα. Να σε πυρπολούν. Να ανάβουν πυρκαγιές και να μην σβήνουν.
Κι ο φόβος σου μια κάνη, στα χέρια ενός εκπαιδευμένου σκοπευτή. Να έρχεται καταπάνω σου μ'ασύληπτη ταχύτητα.
Και να τρυπάει κι άλλο την ψυχή. Να βγαίνουν ποταμοί να μην προφταίνεις να τους κολυμπήσεις.

Μερικές φορές, δεν σταματά να μιλά μόνο το στόμα, μα και τα δάχτυλα. Πάνω στο πληκτρολόγιο.

Κατάλαβες ξωτικό τώρα; Κι αν θες το όνειρο μου για το σπίτι να μου κλέψεις , θα σου κρυφτώ για να σε ξεγελάσω...